sobota, 23 listopada 2013

Tabela akordów

Każdy akord posiada przewroty, dzięki czemu ułożenie ręki na klawiaturze, w niektórych wypadkach może być łatwiejsze:
<img alt="Tabela akordów" src="tabela-akordów.jpg" />


<img alt="Tabela akordów" src="tabela- akordów.jpg" />

WPISY O PODOBNEJ TEMATYCE

Nauka gry online...Nauka gry online...Nauka gry online...

środa, 20 listopada 2013

Nuty i klawisze

Poniższy rysunek przedstawia klawiaturę instrumentu i odpowiadający poszczególnym dźwiękom ich zapis nutowy.

<img alt="Nuty i klawisze" src="nuty-klawisze.jpg" />


Nazwy dźwięków pochodzą od pierwszych liter alfabetu łacińskiego (również polskiego) i są to: A, B, C, D, E, F, G. Kolejność stosowana powszechnie w muzyce jest nieco inna i najbardziej podstawowa gama Cdur składa się z dźwięków C, D, E, F, G, A, H(B).
W większości krajów, w tym w krajach anglojęzycznych, używa się litery B, zaś w Polsce, Niemczech i Skandynawii stosuje się H - warto to zapamiętać.

Nuty odpowiadające poszczególnym dźwiękom zapisujemy na pięciolinii w odpowiednim kluczu (wiolinowym lub basowym), wykorzystując również linie dodane - dolne i górne.
Watro zauważyć, że nuta C zapisana w kluczu wiolinowym (górna pięciolinia na rys.) na dodanej dolnej jest tą samą nutą C zapisaną w kluczu basowym (dolna pięciolinia na rys.) na dodanej górnej.

W nauce śpiewu stosuje się nazwy solmizacyjne dźwięków i są to odpowiednio: do, re, mi, fa, sol, la, si. Solmizacja jest systemem bardzo starym, pochodzi z XI w. a nazwy dźwięków są początkowymi zgłoskami wierszy składających się na hymn do św. Jana.

niedziela, 17 listopada 2013

Pozycja przy instrumencie

Przy fortepianie i innych instrumentach klawiszowych siedzimy w pozycji wyprostowanej ale nie usztywnionej, ze swobodnie zwisającymi ramionami. Wysokość siedzenia powinna być dopasowana tak, aby po ułożeniu ręki na klawiaturze, przedramię znalazło się w pozycji poziomej. Długość przedramienia określa zarazem odległość tułowia od instrumentu.

<img alt="Pozycja przy instrumencie" src="pozycja-przy-instrumencie.jpg" />

Ułożenie dłoni powinno być bliskie jej naturalnej, swobodnej pozycji, a więc lekko wypukłe z palcami zaokrąglonymi (tak, aby wewnątrz można było zmieścić piłeczkę tenisową). Przegub nie może wyginać dłoni ani w górę, ani w dół i w żadnym wypadku nie wolno go usztywniać.
W klawisze należy uderzać czubkiem palca (z wyjątkiem kciuka) zwracając uwagę, aby nie powodowało to jego wygięcia na dolnej kostce (co jest rzeczą nagminną, póki palce się nie wzmocnią). 
Wydobycie dźwięku nie następuje poprzez wciśnięcie palca w klawisz, lecz przeciwnie, poprzez uprzednie podniesienie go do góry, zamach, a następnie szybkie i lekkie, lecz bez użycia siły, opuszczenie go w dół. 
Ważne jest też, aby nie trzymać palców w górze, lecz na klawiszach, a zamach wykonywać dopiero tuż przed uderzeniem. Wszystko to ćwiczymy nie zapominając o rozluźnieniu ręki i nie używaniu siły podczas wydobycia dźwięku. Wystrzegać należy się zwłaszcza siłowego wciskania klawiszy.

WPISY O PODOBNEJ TEMATYCE
 Gra w wolnym tempie   Wielkość klawiatury   Właściwe ćwiczenie 

czwartek, 7 listopada 2013

Akordy

Akordem nazywamy współbrzmienie trzech lub więcej dźwięków różnej wysokości.
W zależności od ilości dźwięków rozróżniamy następujące akordy:
   trójdźwięk - akord złożony z trzech różnych dźwięków
   czterodźwięk - z czterech, zwany akordem septymowym
   pięciodźwiękowy - z pięciu, zwany akordem nonowym
   sześciodżwiękowy - zwany akordem undecymowym
   siedmiodźwiękowy - zwany akordem tercdecymowym.

<img alt="Akordy" src="akordy.jpg" />

Akordy buduje się na zasadzie tzw. tercjowości przez nakładanie tercji lub dźwięków dających się sprowadzić do interwału tercji.
Trójdźwięk złożony (licząc od dołu) z tercji wielkiej i małej nazywamy trójdźwiękiem majorowym, czyli durowym.
Trójdźwięk o odwrotnym układzie (licząc od dołu najpierw tercja mała a następnie wielka) jest trójdźwiękiem minorowym, czyli molowym.
Trójdźwięk złożony z dwóch małych tercji nazywa się trójdźwiękiem zmniejszonym a z dwóch wielkich tercji zwiększonym.
Najniższy dźwięk trójdźwięku, tzw. podstawowy nazywa się prymą, kolejny nosi nazwę tercji a jeszcze następny kwinty.
Trójdźwięki zbudowane na I, V i IV stopniu gamy nazywa się triadą harmoniczną (T, D, S), gdzie:
T - tonika, D - dominanta, S - subdominanta.

WPISY O PODOBNEJ TEMATYCE
 Łatwe akordy   Tabela akordów   Znaczenia symboli akordów 

sobota, 2 listopada 2013

Nazwy oktaw

Oktawa jest podstawową jednostką materiału dźwiękowego. Cały materiał dźwiękowy możemy podzielić na szereg oktaw.


<img alt="Nazwy oktaw" src="nazwy-oktaw.jpg" />

Najniższa oktawa, z której klawiatura fortepianu obejmuje jedynie trzy dźwięki, nazywa się oktawą subkontra. Dźwięki oktawy subkontra oznaczamy wielkimi literami z cyfrą 2 (u dołu po prawej stronie litery), np. A2, B2, H2 lub podwójnym podkreśleniem litery, np. A, B, H.
Następna wyższa oktawa to oktawa kontra. Dźwięki do niej należące oznaczamy wielkimi literami z cyfrą 1 lub raz podkreśloną literą, np. E1 G1 lub E, G.
Dźwięki następnej wyższej oktawy, tzw. wielkiej, oznaczamy wielkimi literami, np. E, A.
Czwartą kolejną oktawę, licząc od dołu, nazywamy oktawą małą i oznaczamy ją małymi literami, np. c, d, e. Nieraz dźwięki do niej należące znaczy się małą literą ze znakiem 0 (zero po prawej stronie u góry cyfry, np. c°, d°, f°); stąd też spotykana czasem nazwa: oktawa zerowa.
Następne oktawy nazywają się: razkreślna (c1, d1 itd.), dwukreślna (c2, d2 itd.), trzykreślna (c3, d3 itd.), czterokreślna (c4, d4 itd.), pięciokreślna (c5, d5), a dźwięki ich oznacza się małą literą z cyfrą określającą oktawę, umieszczoną obok litery, u góry, po jej prawej stronie.
Najwyższym dźwiękiem fortepianu jest c8 . Często jednak klawiatura fortepianu, zwłaszcza w instrumentach starszej konstrukcji, kończy się na dźwięku a7.

WPISY O PODOBNEJ TEMATYCE
 Nuty i klawisze   Pentatonika   Rozpoznanie tonacji