W 1888 r. zagrał serię koncertów w paryskiej Salle Erard, które zapoczątkowały jego karierę pianistyczną; trzy lata później odniósł sukces podczas tournee w Stanach Zjednoczonych. Występował prawie we wszystkich krajach Europy i obu Ameryk, a także w Afryce i Australii. Uważany był za jednego z największych pianistów swojej epoki.
W czasie I wojny światowej, wykorzystując liczne znajomości w świecie polityki, wspierał dążenia Polski do odzyskania niepodległości. 28 czerwca 1919 r. jako premier i minister spraw zagranicznych, stanął razem z Romanem Dmowskim na czele delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu i podpisał w imieniu Polski traktat wersalski. Z funkcji premiera ustąpił 9 grudnia 1919 r. W styczniu 1920 r. wyjechał do Szwajcarii.
W czasie II wojny światowej znów szukał pomocy dla Polski m.in. w Stanach Zjednoczonych. Zmarł 29 czerwca 1941 r. w Nowym Jorku. Pochowano go na cmentarzu wojskowym Arlington w Waszyngtonie. W 1992 r. jego prochy zostały sprowadzone do Polski i złożone w archikatedrze św. Jana w Warszawie.
Domeną Paderewskiego była działalność koncertowa, dlatego większość jego twórczości to utwory fortepianowe. Wykorzystywał w nich rytmikę i melodykę polskich tańców ludowych. Ważną cechą było też szerokie wykorzystanie techniki wariacyjnej i polifonizacji. Pozostawił po sobie także jedną operę - "Manru" do libretta Alfreda Nossiga na podstawie "Chaty za wsią" Józefa Ignacego Kraszewskiego.
WYBITNE POSTACIE MUZYCZNE
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz