Konsonans i dysonans

Pojęcia konsonansu i dysonansu są jednymi z podstawowych pojęć w teorii muzyki.
Pierwszymi współbrzmieniami, które uznane zostały za konsonansowe były: oktawa, kwinta i kwarta i zyskały nazwę konsonansów doskonałych. Później zaliczono do konsonansów tercję wielką, następnie tercję małą i ich przewroty czyli seksty. Tercje i seksty uznano za konsonanse niedoskonałe. Wszystkie pozostałe współbrzmienia w tradycyjnej klasyfikacji są dysonansami.

Nazwy, jakie przyjęto dla określania tych dwóch gatunków współbrzmień wywodzą się wprost ze sposobu ich definiowania: 

• konsonanse określamy jako współbrzmienia zgodne - miłe dla ucha (od łac. consonans = razem brzmiący) 
• dysonanse zaś jako współbrzmienia niezgodne, a w domyśle - źle brzmiące, niemiłe (od łac. dissonans = różnie brzmiący)

 W miarę rozwoju muzyki, współbrzmienia dysonansowe zyskiwały coraz większe zastosowanie, aż w końcu, w muzyce awangardy XX wieku takie rozróżnienie współbrzmień przestało mieć znaczenie.

WPISY O PODOBNEJ TEMATYCE
 Pentatonika   Rozpoznanie tonacji   Znaczenia symboli akordów